BURZA +

Zastygło wszystko dookoła,
w stalowej ciszy świat skąpany,
aż nagle z dali burza woła,
grzmotami niszczy nasze plany.

Już wiatr podrywa kurz ulicy,
a liście kłębi po zaułkach,
prowadzi chmurną czerń na smyczy
i nią najdziksze kręci kółka.

Raptownie grzmotem niebo błyśnie,
rozcięta chmura chlusta deszczem,
a woda leje się rzęsiście
wodospadowym nagłym dreszczem.

––
A my zamknięci w ramie okna,
z nosami szybą spłaszczonymi,

wciąż podziwiamy jak ta groźna

burza gra spektakl… 

choć się boimy.

––
*Kałuże, jak po deszczu grzyby,
rosną w jeziora i świat tonie,
a ja przyciskam nos do szyby...
przy mojej mamie się nie boję.


| *Ostatnia zwrotka napisana przez Zosiak z portalu Bej - Kobieta Wiersze. O poprzednich wersjach i zmianach można poczytać tutaj: http://wiersze.kobieta.pl/wiersze/burza-383784 |