FRASUNEK ŚWIBRY (ŚWIBROWANKA) +

| Pierwszy wierszyk z akcji ŚWIBRZENIA w „Cegle”, z rysunkiem :)

Wieczór. Ciemno. W łóżku leżę…

O! Coś tupie. Przyszło zwierzę –

niekolczaste, niepuchate,

też nie w cętki ani w łaty.

Chrumka smętnie, jakby płacze?

Jest różowe jak prosiaczek,

ma jak ŚWInka śmieszny ryjek,

a jak zeBRA w paski szyję

i ogonek, i kopyta…

– Co tu robisz? – grzecznie pytam.

Ono w kącie – raz za razem –

chlipie, sapie, załka czasem,

po czym się za szafą chowa.

Nie wystaje nawet głowa,

tylko słychać cichą skargę:

– To ja ŚWIBRA z kartki w kratkę.

Nie skończyłaś mnie rysować.

Tu mam ryjek, a gdzie głowa?

Brak mi uszu, nie mam brzucha.

Weź ołówek i posłuchaj –

zlikwidujesz mój frasunek*,

gdy dokończysz ten rysunek!

*Frasunek – to nie kleks, nie rysunek.

Ani rzeczka, wstążeczka – to nie jest.

Lecz z frasunku czasami

rzekę łez wylewamy,

bo to kłopot, zgryzota, zmartwienie.