O TULENIU

| Dobrze jest, rano, w środku dnia i wieczorem, mocno przytulić się do... :)


Mocno tulę lalę Ulę,
z pluszu: lisa, lamę, kulę,
lelka Lulka, lina Lolka,
wilka Waldka i lwa Felka…

O! Już siły mam niewiele,
więc wafelek zjem, z karmelem.

Już od nowa mocno tulę
z pluszu: lisa, lamę, kulę,
lelka Lulka, lina Lolka,
wilka Waldka i lwa Felka…

O! Już siły mam niewiele,
więc wafelek zjem, z karmelem.

Już od nowa mocno tulę 
z pluszu: lisa, lamę, kulę…
(itd.)

O POMPIE PĘDRAKA

| Dzisiaj takie fiku-miku na "ę–ą"

W Pampuchowie na czworakach

pędził pająk do pędraka.

Chciał w te pędy umyć pięty,

piękny pępek, w gębie zęby.

U pędraka pękła pompa –

pająk pędem gna do bąka.

O ŚNIE STASI

| Ćwiczymy dzisiaj głoskę "ś–si"

Śnił się Stasi ślimak śliski,

ścierka, śliwki, misia miski,

szyszki świerku, śpiewy ptasie 
– gdy zasnęła na tarasie.

ZŁOTE PIÓRKO… (dla Mamy)

| Bo dzisiaj świętujemy :)

Złote piórko, żółty guzik,

ciastko z kremem, czekoladkę;

małpkę, która figle lubi;

sto buziaków na dokładkę;

oranżadę – szczęście w proszku;

kwiatek, który rósł przy bramie;

ulubioną chustkę w groszki

– wszystko dziś dam mojej Mamie.

I obrazek, na nim serce

– wielkie jak słoń, hipopotam –

też chcę Mamie dać w prezencie,

za to, że mnie ZAWSZE KOCHA!

MISIOWY PRZEPIS NA… (misiowanka_7)

Cztery Misie – każdy z chochlą,

w białej czapie i fartuchu –

idą w deszczu, ciągle moknąc,

lecz podnosi je na duchu

słodka myśl jak garnek miodu

lipowego z cynamonem.

Waniliowo pachnie wokół,

już przed moim stoją domem.

Tutaj w wielkim, srebrnym kotle

warzą coś.

O!

Już bulgocze!

Misie dziarsko łapią chochle

i mieszają przez dwie noce:

karmel złoty i rodzynki,

wór kakao, mleko krowie,

sok z połowy mandarynki,

szczyptę szczęścia…

Już gotowe!

Słodki zapach dom wypełnił,

smutki z kątów powyganiał.

Mruga do mnie księżyc w pełni:

„Czy gotowa MISIOLADA?”.

O SROGIM STOLARZU

Srogi stolarz dziś strach wzbudza.

Gromkim rykiem trwoży tchórza.

Tchórz ze strachu brzuchem trzęsie,

z buzią w pąsach pląsa w męce.

Stolarzowi nagle wpadła

w gardło, z deski, drobna drzazga.

Wreszcie zbrakło jemu głosu

do straszenia innych osób.

O GĘSI I WĘGORZACH

Wzięła Gęś pod pachę wędkę,

na węgorze dziś ma chętkę.

Będzie ciągnąć za ogony

pięć węgorzy niewędzonych,

wprost z głębokiej, mętnej wody.

Mątwy, w radiu, mówią o tym.

O NIEMĄDREJ MĄTWIE

„W piękny piątek zjadła mątwa

pięć mięczaków i wygląda

jak niemądra”. 
– smęci flądra. 

„A od pąkli napęczniała,

od gęsiny w mig zmalała.

Teraz mikra z niej jest mątwa –

gęga, że jest DZIWOLĄGWA!”
– stęka flądra.

O MANII MANI

Miała miła mała Mania

manię mycia i płukania.

Miesiąc myła się bez przerwy,

aż puściły mamie nerwy:

„Przestań myć się moja Maniu

i zapomnij o płukaniu.

Nie siedź mała w pianie z mydła,

bo się zmyjesz!”.

Mania znikła,

rozpuściła się w mydlinach –

mania mycia temu winna.

Pozostała mamie piana,

zamiast Mani, do kochania.
i przez manię płacze mama:
„Gdzie jest moja miła Mania!”

*mania –

masz na jakimś punkcie bzika,

nadmiernego okrutnika,

prześladuje cię ten bzik –

to jest mania, skończ z tym w mig

O JULU I OLI

Ola lubi lalę Lolę,

z lila lokiem.

A ja wolę

lot balonem z klaunem Julem.

I w ogóle i w szczególe

bardzo lubię brata Oli –

klauna Jula.

On do woli

leniuchuje i swawoli.

O MOLACH W ULACH

Znam szalenie

odlotowe

w ulach mole.

Mną w mozole

lniane szale:

w łaty spore,

w liście lauru –

lawendowe.

Już wymięły?

O, gotowe!

*mną – to od miąć, czyli coś gdzieś zgnieść, wygnieść i cześć!

             

W LIŚCIACH WIŚNI

Wokół Pliszki stosy liści.

Pliszka pisze ładne listy

wprost na liściach z drzewa wiśni.

To co myśli, to co wyśni

zapisuje na listeczkach,

po czym leci do miasteczka

poprzez skwerek, skrzyżowanie

wprost na pocztę. Niesłychane,

gdyż ta Pliszka listy wszystkie

sama sobie zaraz wyśle.

A po co to?

Czemu to tak?

Wie to tylko

Szczygieł Ptak.

Był pan Szczygieł listonoszem,

nosił: czapkę i kalosze,

szarą torbę w łuski szyszki,

sznur suszonych pestek wiśni

i też – wszystkim w lesie – listy.

Strasznie w Pliszce się zadurzył

i choć ciągle był w podróży,

to do Pliszki w każdą środę

wpadał, by jej listy nowe

przynieść z poczty wprost do domu

i w zrywaniu wiśni pomóc.

A po co to?

Czemu to tak?

Wie to tylko

Szczygieł Ptak.

Pliszka zawsze wystrojona,

z lśniącym piórem u ogona,

pana Szczygła wyglądała,

zza zasłonki w wiśnie małe

i czekała w każdą środę

z miską nasion, szklanką wody,

pestką wiśni, muszką z grilla.

Chciała być dla Szczygła miła,

bo też w Szczygle się kochała –

tajemnica to jest cała.

A po co to?

Czemu to tak?

Wie to wiosną

każdy ptak.

Teraz razem w liści stercie

na list każdy, znaczek z sercem,

naklejają, bo z miłości

będzie ślub. Już proszą w gości!

I ty, miły czytelniku,

im na prezent wiśnie szykuj!

O ALI I GILU

Ala gilga w polik gila.

Gil do Ali się nachyla.

Miła chwila.

A po chwili gil niedbale

w czoło będzie gilgał Alę,

albo wcale…

O PONCZU SZCZEPANA

| Żart żartem, ale lepiej uważać :) Pierwotnie było O BUTACH SZCZEPANA, ale Szczepan wolał ponczo |

Gonił Szczepan skoczną Sandrę,

która wlała chrzan, musztardę,

ketchup chilli i majonez

w jego ponczo ulubione.

Rozeźliła tym Szczepana

i jest teraz poszczypana.

O SZEWCU SZYMONIE

Usiadł Szymon, szewc, w szuwarach.

Słyszy głos, a to wesz mała

ślicznie śpiewa wniebogłosy:

„Ależ tłuste, brudne włosy!

Słonko świeci, wszędzie pięknie…

Dziś się najem, że aż pęknę!”.

O SMOKU STEFANIE

| Takie smocze fiku-miku na języku, na poranną gimnastykę |

Stefan – stuletni smok –

przez słomkę sączył sok.

Spostrzegł na sawannie

strusie głodne strasznie,

które sandałów stos

starły na ostry sos.

Z suszonych sweterków

robiły sto serków

i strzygły mysią sierść,

by ze szpinakiem zjeść,

a na słodki deser

wybrały neseser.

„Smacznego!” – krzyknął smok

i dalej sączył sok.

BAJKA... W MUSZTARDZIE I Z SOLĄ

Powiedziała dziś sąsiadka,

kiedy niosłam jabłka w siatkach,

że podobno wylądował

UFO-statek koło Bzowa.

E! To bujdy, banialuki!

Klucze… Zamek… Jeden… Drugi…

Uf! Już w domu. Niespodzianka?!

Na balkonie stoi „pralka”,

cała złota, wprost kosmiczna,

odlotowa, nowa, śliczna.

Już tam lecę, lecz w sypialni

słychać dźwięki nienormalne:

ciche piski, głośne mlaski,

jakby bełkot i oklaski.

Zatrzymałam się w pół kroku

i rozglądam czujnie wokół:

na tapczanie dwaj Marsjanie

moczą długie ryjki w tranie.

Mackoczułką skubią kocyk.

Chcą na deser kłaczki spożyć,

bo im bardzo dobrze kłaczki

leczą w brzuszkach chore flaczki,

po zjedzeniu much w musztardzie,

moli w soli (były twarde).

Kiedy stałam tak jak posąg

przyglądając się ich nosom

(może uszom, albo włosom),

jeden do mnie rzekł: „Przepraszam,

na balkonie stoi nasza

cud rakieta galaktyczna,

odlotowa, nowa, śliczna.

Może zachcesz razem z nami

lecieć w kosmos. Zapraszamy!

Tylko radzę kocyk zabrać.

Mamy duży zapas jadła

(much i moli), tam w kosmosie,

a na deser kłaczki w sosie –

to rarytas i lekarstwo

na lenistwo i obżarstwo.”.

Myślę sobie: „A to gratka!

Pozazdrości mi sąsiadka.

Taka podróż (słowo daję!) –

to wyprawa jest w świat bajek,

cudów, dziwów – wprost magiczna,

odlotowa i kosmiczna.”.

„Zgoda!” – mówię. – „Lecę z wami.”

„Więc na fotel zapraszamy!

Nogi trzeba okryć kocem.

Za godzinę już z powrotem

będziesz tutaj – w swoim domu.

Nie powiemy nic nikomu.”

Zadudniło, zahuczało,

ale chwilkę trwało (małą),

i znalazłam się w kosmosie...

Chodzę już po Mlecznej Drodze,

srebrne gwiazdki wplatam w wianki,

dla kuzynki i sąsiadki.

A Marsjanie ryjki w tranie

moczą mocno, nieprzerwanie.

Księżyc do mnie puścił oko:

„Czy nie jesteś zbyt wysoko?”.

W dół spojrzałam i tak zbladłam,

że na fotel nagle spadłam.

Już wróciłam – niemożliwe –

może spałam dłuższą chwilę.

Nogi nadal koc okrywa.

A ta podróż? Czy prawdziwa?

Nikt nie siedzi na tapczanie.

Pusty balkon. Niesłychane!

Co za dziwy, co za cuda?

Senna bajka i ułuda?!

*

Tylko niech mi ktoś wyjaśni,

skąd tu złoty gar musztardy

i dlaczego przy drzwiach stoi

wielka beczka pełna soli!

BRZYDKI BRZDĄC

W Białobrzegu głośno klnąc

wbiegł na bieżnię brzydki brzdąc,

a za brzdącem babcia z wrzaskiem

wywijała groźnie laską.

I krzyczała: „Brzdącu stój!

Zważ na słowa i wiek mój”.

Nie pomogły prośby, groźby,

miał brzdąc język cięty, ostry.

Trzeba stępić go raz-dwa.

Kto to zrobi, ty czy ja?

Bo gdy przyjdą strzygi z brzytwą,

brzydkie słowa szybko wytną.

Brzdąc nie będzie z innych kpić,

brzydko już nie powie nic!

O ZAJĄCU BRZDĄCU

| I jeszcze jedna bajeczka, gimnastyka dla języka... |

Mały zając, znany Brzdąc,

lubił liście dębu ciąć.

Gdy ostatni pociął liść,

to do lasu musiał iść.

Tam pod dębem czyhał wąż.

Chciał z zająca skórkę zdjąć,

bo mu zimno było w brzuch.

Myślał: „W futrze cieplej już”.

Spełzł na niczym węża plan,

pełza wokół dębu sam,

bo zajączek, sprytny Brzdąc,

w liście dębu pociął koc.

Brzęczał o tym prosto w strąk

wujek Brzdąca – stary Bąk.

A wiatr przywiał do mnie wieść –

już spisana. Kropka. Cześć!

O KRECIE W KARECIE

(Wczoraj rano)

Koło Kutna w barwne kwiecie

nagle wjechał kret w karecie.

Stęknął, jęknął: „Koło pękło,

siadło sprzęgło. Istne piekło!”.

Wygramolił się z karety,

spojrzał wkoło, rzekł: „O rety!

Kwitną kwiaty, brzęczą bąki.

Nie opuszczę takiej łąki!”.

(Dziś wieczorem)

Pod karetą kopiec kreta –

aż unosi się kareta.

W spodniach w paski, w czapce w kratkę

kret okrakiem tkwi nad bratkiem

i podziwia bratka płatki:

piękną barwę, deseń rzadki.

NA BAZARZE

Na bazarze zamieszanie

kury zjadły kurki w tranie,

a koguty skradły nuty,

dwie ostrogi, but podkuty,

który miały kanie (w kramie)

sprzedające krany tanie.

Kury wnet dostały kurczy,

a kogutom w brzuchach burczy,

bo brzęczały ostrogami

robiąc w bucie origami.

…MYJE SZYJĘ?

Do łazienki ktoś się zakradł!

Nocą wylazł prosto z wiadra,

w płynnym mydle się wytaplał

i 
myje szyję, myje szyję, 

myje ją.

Ja łazienkę mam zajętą.

Niech się myje, byle prędko!

Ciepłą wodą, chociaż mętną

dziś 
myje szyję, myje szyję, 

myje… kto?

Ależ on ma długą szyję,

już dzień cały tak ją myje.

Cały zapas mydła wyje,

gdy 
myje szyję, myje szyję, 

myje… je?

Dosyć tego mam po uszy!

Niechże wreszcie się wysuszy!

Zdążyłam się naburmuszyć,

bo 
myje szyję, myje szyję, 

myje… ktoś!

Wyważyłam drzwi łazienki.

I co widzę? To wąż wielki,

z nosa lecą mu bąbelki,

i się śmieje, że nie szyję

tak uparcie w wannie myje,

lecz 
myje ogon, myje ogon, 

myje… go!

CZY SZYJA, CZY OGON, CZY…

Pod wieczór przy dębie

pełzały dwa węże.

Kłóciły się jak wściekłe.

Co dłuższe za głową:

czy szyja? czy ogon?

Ustąpić żaden nie chce.

Czarnooka sroka

patrzyła z wysoka.

Skrzeczała głośno za dwóch:

„Zanim zajdzie słońce

spór szybko rozsądzę –

najdłuższy to wąż ma BRZUCH!”.