O, CHOINKA! +

| Świąteczny obrazek pod choinkę dla każdego, z życzeniami dobrych, szczęśliwych i rodzinnych dni świątecznych i wszystkich pozostałych :)

Artysta malarz Ksawery Kminek
nie chciał malować nic, prócz choinek.
Spod jego pędzla, na płótnie białym,
iglaste drzewka wciąż wyrastały.
Każde dorodne, każde jak żywe,
pachnące lasem: mchem i igliwiem.

Do malowania malarz miał zapał –
zieloną farbą na płótna chlapał.
Z tego powodu, we wszystkich krajach,
farba ta bardzo szybko znikała
z plastycznych sklepów oraz hurtowni.

Raz namalował Ksawery w sto dni
cud arcydzieło swoje największe.
Nazwał ten obraz „Drzewko świąteczne”,
bo w dzień Wigilii Mikołaj Święty
pod nim zostawiał piękne prezenty!

Kolekcjonerzy z Chin (O, choinka!)
chcieli posiadać to dzieło Kminka,
lecz inna była artysty wola:
oddał swój obraz dzieciom z przedszkola.

Namalowały dzieci (To gratka!)
kopie obrazu na białych kartkach
i rozesłały lotniczą pocztą,
tam gdzie choinki wcale nie rosną.

Pod tym obrazem (Wiecie już sami!)
prezent na Gwiazdkę gwarantowany!

KRETY czyli KOPCE NA ŁĄCE

| Przytuliłam kolejną rymowankę z łąki. Jesień, zimno to ciągną do blogowego ciepełka. Nie mam czasu wyszukiwać, pisać, ale jak same przychodzą to przygarniam :)


Przy sosnowym lesie, na rozległej łące,

usypały krety, migiem, w rzędach kopce.

Jaskółki widziały (fruwały wysoko) –

kopce otaczały dość spory prostokąt.

A cóż to za obiekt wytyczony szybko?

Może to dla UFO tajne lądowisko,

lub duże pastwisko dla pasikoników?

Przecież jest ich latem na łące bez liku!

A może kreciki, dla czerwonych mrówek,

chcą, w tym prostokącie, urządzić ogródek?

Ech, nie! To nieprawda. Wyjaśnię za chwilkę…

krety zapragnęły rozegrać mecz w piłkę,

dlatego na łące, by mieć zawsze blisko,

urządziły sobie wielgachne boisko.

Kibice przybyli, rozsiedli się wokół

kreciego boiska, lecz mecz był po zmroku.

Gdy noc już zapadła, słychać było: – REEETY!

Po ciemku grać w piłkę mogą tylko… krety.

Z MROWISKA NA BOISKA

Najmniejsza olbrzymka, w największą walizkę,
włożyła dres nowy i trampki, i gwizdek.
Ruszyła przed siebie, przez łąki, przez pola,
śpiewając piosenki, bo była wesoła.

Gdy doszła do lasu – zrobiła przystanek.
Pod lasem leżały dwie sosny złamane,
a przy nich mrowisko ogromne jak wzgórze,
tam mrówki mieszkały – czerwone i duże.

Olbrzymka usiadła wygodnie na trawie,
wtem do niej podbiegły mróweczki ciekawe.
Spytały, co niesie w zielonej walizce,
czy taka wielgachna pomieści je wszystkie?...
Gdyż jest im potrzebne sportowe boisko,
najlepiej przy sosnach złamanych – bo blisko!

Odrzekła olbrzymka z uśmiechem na twarzy,
że pomysł jest dobry, że wnet go rozważy.
Ubrała się szybko w dres nowy... I z gwizdkiem
zmniejszyła się troszkę, wskoczyła w walizkę!

A w akcji wiosennej – „Ochotę mam wielką
grać w piłkę codziennie!” – została trenerką.

STRASZNY PIRAT I… +

Straszny pirat wybrał się

na wycieczkę w góry.

Stary statek, szable dwie

włożył w worek bury.

A ponieważ był to chłop

krzepki jak sześć słoni –

sto mil przebiegł w jedną noc.

Nikt go nie dogonił.

Gdy na szczycie góry siadł

– łajbę z worka wyjął

i żeglował pośród chmur

mrucząc: „Jak tu miło!”.

Księżyc złowił w mocną sieć

i gwiazdek bez liku.

„Pełną beczkę srebra mam…

– napisał w dzienniku –

Dziś rzęsisty pada deszcz,

ciągle grzmi i błyska,

już wyruszyć trzeba by

na wschodnie łowiska

z kamratami… Zmylił mnie

ich wygląd zdradziecki:

groźna mina, czarny wąs –

a to aniołeczki!

Z nimi nie wybiorę się

na połów błyskawic.

Figi z makiem wolą jeść

w barze Lis kulawy.

Kogo dzisiaj zabrać mam

na wielką przygodę?

Kto rozpocznie ze mną rejs

w taką niepogodę?!”

Mieszkał w górach mały Jaś –

bał się błysków, grzmotów –

lecz z piratem w siną dal

wypłynąć był gotów.

Pozostawił krótki list:

„Do widzenia, mamo!

Sztormiak wziąłem… Nie martw się,

wrócę w środę rano”.

Pożeglował w siną dal

Jasiek wraz z piratem.

Cały tydzień ten rejs trwał,

a było to latem.

Odwiedzili króla gór

grubego Baj Baję.

Trzy ogrody miał wśród chmur –

piękne, słowo daję! –

lecz zawisła jedna z burz

nad Baja krainą.

Bał się mocno gruby król,

że ogrody zginą,

że pioruny zniszczą w mig

roślinność w skalniaku,

nie zostanie nawet liść

z ulubionych maków.

Jaś piorunów złowił sto

i zamknął w słoikach,

a pomogła jemu w tym

córka ogrodnika.

Straszny pirat głośny grzmot

złapał do butelki.

i w kantorze Górski Miś

wymienił na żelki,

a pioruny – prima sort –

na rogale z dżemem

i ogromny, nowy wór.

Co w nim było? Nie wiem.

Baj Baj bardzo wdzięczny był,

z ciasta dał im kufer –

malowany w białe bzy –

w kufrze złotą muchę.

W domu ją wypuścił Jaś,

do mnie przyleciała.

„Bzy, bzy!” – dziś na ucho mi

to opowiedziała.

WILK, TAK CZY NIE? (zgadula)

Czy to wilk z bajki?

Czy tak na niby

pływa po morzu i łowi ryby?

Ma nowy kuter z karną załogą

(słuchają Wilka, gdy tupnie nogą).

Zębiska wielkie, ogromne oczy…

Nie, to nie ten wilk!

Ten jest uroczy –

dzieci nie straszy

i babć nie jada.

Gdy pali fajkę – bajki układa:

o marynarzach,

pięknych syrenach

i o tym czego na lądzie nie ma.

Krewnych ma wielu na całym świecie.

W porcie (nie w lesie)

go odnajdziecie.

BZY! BZY! NA TRĄBACH…

Żył słoń Konstanty Mucha w Rudzie, w powiecie tczewskim.
Wszystkich wkoło zadziwiał jego kolor niebieski.
Trąbę swoją słoniową błękitną miał jak uszy.
Nie trąbił na niej wcale, lecz bzyczał w sposób muszy.
Był kłopot z tym niemały (prawdziwy słoń nie bzyczy),
ale w Rudzie mówili: „To nic. I tak jest byczy!”

Przejeżdżał cyrk tamtędy, wraz z nim słonica Pszczoła.
Miała na imię Marta, była zawsze wesoła –
od trąby aż po ogon jak niezapominajka:
niebieska, niebieściutka. Konstanty krzyknął: „Bajka!”,
a Marcie zbłękitniały bardziej ogromne uszy
i widok ten cudowny serce Muchy poruszył.

Odjechał razem z cyrkiem, z Rudy Mucha Konstanty,
by bzyczeć piękne pieśni dla ukochanej Marty.
A ona, tak jak pszczoły, chociaż nie była mała,
na swojej wielkiej trąbie wraz z nim cudnie bzyczała.
Stworzyli sławny duet niebieskich słoni z bajki.
Jeździli z występami aż po granice tajgi.

I dzisiaj też dla ciebie chcą pokaz dać zabawny.
We śnie słonie usłyszysz, więc jak najszybciej zaśnij!

GŁOWA DO GÓRY, BO CHMURY

| Z wakacyjnych obserwacji znad Bzury, przekornie o chmurach i opadach deszczu, którego tego lata jak na lekarstwo :)

W wielkiej fabryce, na brzegu Bzury,
z rury wyciekły maleńkie chmury.

Zły był dyrektor, kierownik wściekły,
bo z ich montowni nagle uciekły
pięćdziesiąt cztery jasnozielone
miniobłoczki, niewykończone.

Dyrektor kazał uszczelnić rurę
i szybko złapać chmureczki, które
wiatr przegnał w pole nad dzikie maki.

Jak chmurki złapać? Sposobem jakim?

Przyszła z pomocą Dorotka słodka,
w wianki stokrotek mocno je wplotła,
razem z makami i rumiankami…
I do fabryki zaniosła, zanim
powiędły kwiaty we wszystkich wiankach.

Pachniał tymianek i macierzanka,
a wyczuwalny, magiczny zapach
całą fabrykę w sieć czarów złapał.

Wszyscy ruszyli żwawo do pracy.
Wyrosły chmury, dojrzały cacy –
białe, puchate jak kłębki wełny.
Wiatr z nich roznosił zapach przepiękny.
Z obłoków było dużo opadów,
ale nie wody, lecz polnych kwiatów.

W MRUMRULANDII…

Gdzieś w Mrumrulandii, za górką piasku,

żył kocur Mruczek z żoną Mruczalską,

z nimi: kocięta Mruniek i Mrunia,

dziadek Mrukkotek, Mruczka babunia.

Wujek Mrudelski – mruk, jakich mało –

przyjechał gościć przez wiosnę całą.

Zabrał ciotunie dwie, maruderki – 
moher przywiozły w kuferku wielkim,

by dla kuzynki Mrukici Mrunki

wydziergać sweter w białe kangurki.

Zjawił się także pradziadek Mrulski,

który pasł mrówki w Ośnie Lubuskim

i praprababka Mrumrukociowa,

z willi z ogrodem, gdzieś spod Krakowa.

Kuzynów tylu, że ich nie zliczę,

też przydreptało w tę okolicę.

WSZYSCY mieszkali w chatce z piernika,

u Mrudeusza – kota magika –

i wieczorami, duzi i mali,

nie chcieli mruczeć,
głośno SZCZEKALI,
bo As i Azor – dwa mądre mopsy –

uczyły koty języków obcych!

Na lekcje każdy przychodzić chciał,

by umieć dobrze wymawiać:

„HAU...!”.

MIŚPIRACKI SKARB (misiowanka_19)

Na wyspie bezludnej, w pobliżu równika,

Miś Pirat zakopał figurkę chomika.

W drewnianej szkatule do dołu ją wrzucił.

Gdzie ukrył skarb wielki, nie pisnął mamusi

i mapy nie zrobił. Zapomniał, tak bywa
– ze złota był chomik – tragedia prawdziwa!

Przez tydzień szukała mamusia chomika

z pomocą papugi i Kajtka – jamnika,

aż piesek wywęszył złotego… w szkatule,

dukaty w wiaderku, skarb cały w ogóle!

Wykopał, rozłożył ostrożnie na plaży.

Zaszczekał donośnie, o kości zamarzył

i dostał nagrodę, a Pirat z mamuśką

popłynął do sklepu po pyszne jabłuszko.

Do domu wrócili okropnie zmęczeni,

tam jamnik w mig zasnął przed budą, na ziemi.

Miś usiadł na miękkiej, pluszowej kanapie

i zaczął rysować chomika i mapę.

Brwi marszczył, rozmyślał i groźnie wyglądał.

Pokręcił coś znowu!!! Zaznaczyć zapomniał

– krzyżykiem czerwonym – tę wyspę bezludną.

Do dzisiaj jej szuka i ciągle na próżno.

***

Może ty wypatrzysz, pośród wysp tak wielu,

jedyną, właściwą i dotrzesz do celu.

ZASŁONIENIE +

Był jeden słoń – mrówki znajomy –

mówił, że jest bardzo zmęczony.

Na trawie spał tuż koło domu.

Nie dawał wejść do mnie nikomu.

Gdy padał deszcz – miał mokre uszy

i ogon też, brzuch nazbyt duży.

Widziałam go, co dzień przez okno,

jak machał mi wielgachną trąbą.

Ogromny był jak każdy słoń

i cały mój zasłonił dom!

I teraz mam w każdym kąciku 

– pod łóżkiem też – mnóstwo słoników.

| A tu o zasłanianiu i zasłonieniu znalazłam:  https://www.facebook.com/jezykojczysty/photos/a.126182270837068.20059.125222590933036/689949097793713/?type=1&fref=nf&pnref=story

MRÓWKI W LAKIERKACH NA ROWERKACH

| I jeszcze jedna bajko-rymowanka rowerowa :)

Pod starym dębem mrówki w lakierkach

chciały pojeździć raz na rowerkach.

„To pomysł marny” – rzekła im sroka

(dąb rósł na górce, górka wysoka!).

Jeszcze wspomniała: „Choć was nie lubię

dobrze wam radzę – zmieńcie obuwie!

Zamiast lakierek – buty sportowe

i też (koniecznie!) kaski na głowy!”.

Mrówki rad sroczki słuchać nie chciały,

więc swoje głowy porozbijały.

Żuki się śmiały, a to nieładnie

śmiać się, gdy mrówka z roweru spadnie.

Mrówki pod dębem – widzę pod lupą –

głośno wzdychają, że kaski kupią.

„Dobra decyzja!” – już krzyczą muszki

życząc sukcesów w kolarstwie górskim.

BĘDĘ KOLARZEM

Wieczorem w łóżku z zapałem marzę,

że kiedyś będę sławnym kolarzem

i na najszybszym w świecie rowerze

całą Afrykę w tydzień przemierzę.

W kasku na głowie – obowiązkowo! –

jeżdżę bezpiecznie i przepisowo.

O! A do tego – jak pragnę zdrowia! –

kask z Supermanem mi się podoba.

Robię wrażenie – widać z daleka –

na Grześku, Piotrku… moich kolegach,

gdy pod przedszkole podjeżdżam rano,

sam, na dwóch kółkach! Krzyczą: „O, mamo! 
Toś ty prawdziwy Ryszard Szurkowski!”,

a ja uciekam układać klocki.

Za mną się ciągnie cały „peleton”

dziewczyn, chłopaków z panią Żanetą.

Już widać metę, ostatnia prosta,

do naszej sali muszę się dostać.

Przyjdzie policjant i przedszkolaki

będą poznawać DROGOWE ZNAKI.

Jeszcze na ucho coś zdradzę wam,

że ja je wszystkie od dawna ZNAM!

ŚWIBROSITO (ŚWIBROWANKA)

| ...i jeszcze taka mała resztówka ze ŚWIBROWANIA :)

Silna Świbra niesie śrubki

w siatce z liści i sitowia,

gdy doniesie do Świbrowa –

śmiało wkręci w sita dziurki.

ŚWIBROŚPIEW (ŚWIBROWANKA)

| Zupełnie zapomniałam, że jeszcze zostały resztki ze ŚWIBRZENIA z "Cegłą"

Znam jedną Świbrę – rzecz niesłychana –

si, si, si… śpiewa co dzień od rana.

Si, si… śpiewając lubi wyrazy

w których si, si, si… słychać od razu.

Składa z nich pieśni – zna ich bez liku –

jedną spisałam w swym notatniku:

„Siódmoklasista

siedząc na sianie

siemię ze śliwką

siorbie w śmietanie,

a siedem śledzi

już w siatce siedzi.

Siwa siłaczka

sięga po sieci.

W sieciach są śruby,

sierp i siekiera,

sine sikory,

sieczka i Sieradz,

siennik dla siostry,

na sitku ślina,

świeże sitowie

i śliski ślimak…”.

Gdy chcesz ze Świbrą tworzyć duety,

to si, si… śpiewać musisz niestety.

WOKÓŁ MISIOWC (misiowanka_18)

Pewnego razu, gdzieś w Misiowicach,

wyrósł w ogrodzie miodowy lizak.

Przybiegły Misie, zdeptały kwiaty,

gdy się tłoczyły wokół rabaty

na której, w słońcu, złocił się słodki

lizaczek w kształcie polnej stokrotki.

Patrzyły Misie i tak dumały:

„Nas jest tak wielu – a on zbyt mały!”.
Przyniosły cukru pudru pięć kilo,

by nim nawozić ziemię co chwilę.

Już po tygodniu (każdy się dziwił)

lizak był wielki jak słoń prawdziwy –

podobny kształtem do słonecznika.

Wstąpiła w Misie radość wprost dzika,

kiedy z lizaka, spadł im na głowy,

słodziutkich nasion grad cukierkowy.

Od tego czasu wokół Misiowic

rośnie las gęsty i lizakowy.

Dostęp do niego tylko ci mają,

którzy o zęby codziennie dbają!

KOŁYSANKA CZERWCOWA

Ziewa księżyc pękaty

pod chmurową pierzyną.

Sennie mrugają gwiazdy

w granatowej kołysce.

Rzeki szumią leniwie,

w stronę morza wciąż płynąc,

a w nich ryby zasnęły

już wszystkie.

     Tylko wiatr cicho nuci

     kołysankę czerwcową

     i nad rzeką rozwiewa

     bajkę lekką jak obłok.

     Tylko wiatr cicho nuci

     kołysankę czerwcową,

     tylko wiatr, tylko wiatr,

     tylko wiatr…

Drzewa w gniazdach kołyszą

małe szczęścia pierzaste,

ramionami gałęzi

do snu je otulają.

Księżyc błyska zza chmury

jak srebrzysty naparstek.

W norkach chrapią borsuki.

Śpi zając.

     Tylko wiatr cicho nuci

     kołysankę czerwcową

     i na lasy nakłada

     bajkę lekką jak obłok.

     Tylko wiatr cicho nuci

     kołysankę czerwcową,

     tylko wiatr, tylko wiatr,

     tylko wiatr…

Świerszcz ballady urocze

gra na skrzypcach biedronkom.

W trawie żuki śnią słodko

o przygodach i lecie,

i o kwiatach na łące –

o tym, że świeci słonko

i że chciałyby z wiatrem

w świat lecieć.

     Tylko wiatr cicho nuci

     kołysankę czerwcową

     i nad łąką rozwiesza

     bajkę lekką jak obłok.

     Tylko wiatr cicho nuci

     kołysankę czerwcową,

     tylko wiatr, tylko wiatr,

     tylko wiatr…

WARZYWA, CZYLI ZAPROSZENIE DO KUCHNI

| WARZYWA... są dobre, ale czy zauważyliście, że można na nich też ćwiczyć wymowę "R".

Raz papryka z pomidorem,

w kryształowej salaterce,

rozmawiały o brokule,

który rzodkwi złamał serce.

Z rabarbarem trzy szparagi,

na talerzach rozłożone,

trajlowały – że brukselkę

pragnął w sierpniu wziąć za żonę.

Usłyszała to roszponka

i krzyknęła do rukoli:

„Toż to brednie, dyrdymały,

on rzeżuchę przecież woli!”.

Na to marchew, maruderka,

obruszyła się okropnie:

„Brokuł ze mną dziś się żeni.

Ślub wieczorem, w wielkim kotle!

Gości przyjdzie co niemiara:

por, pietruszka, kartofelki,

groszek, seler i ogórek…

Świeżych warzyw wybór wielki!

Karczoch zagra na pokrywkach –

rzepa, z werwą, na brytfannie,

a buraki razem z chrzanem

zetrą się na tarce zgrabnie;

zaś Renatka, kuchareczka –

wystrojona w fartuch w kratkę –

będzie w kuchni królowała

i przyrządzi cud-sałatkę”.

Zamrugawszy do szczypioru

rzekł kalafior: „Hej, kolego!

Ja też będę na tym ślubie.

Siup! Do kotła! I…

smacznego!”.

A PIERWSZEGO CZERWCA…

| Nie, nie zapomniałam wczoraj. Spędziłam dzień na świętowaniu z córką.

Nie było już czasu na zaglądanie do netu, dlatego wierszyk dopiero dzisiaj :))) 

Na sękatej miotle Baba Jaga leci.

Patrzy dookoła, wypatruje dzieci,

a na jej kolanach siedzi kocur czarny,

o oczach świecących jak zielone lampy.

Pan Kot wiele zaklęć potrafi wymruczeć –

mrocznych i potężnych. Nikt nie zdoła uciec!

Dzisiaj dzień szczególny. Wiozą kocioł wielki,

wysypują z niego bajeczne cukierki

i dobre życzenia, bo dziś DZIECI ŚWIĘTO!

Wszyscy je obchodzić powinni na pewno.

Gdyby ktoś o święcie zapomnieć się ważył,

tego stara wiedźma na maśle podsmaży,

uszy natrze pieprzem, podrapie po piętach –

aby o DNIU DZIECKA już zawsze pamiętał!

| Zostawiam magiczne cukierki w papierkach 
>0< >0< >0< >0< >0< >0< >0< >0< >0<
Częstujcie się, bez ograniczeń. Te nie tuczą!

RAZ ZGUBIŁA CIOCIA DZIDZIĘ…

Raz zgubiła ciocia dzidzię,

gdzieś w Egipcie, w piramidzie.

Razem z dzidzią zginął dziadzio,

mama, tata, wujek Władzio.

Wyszła ciotka z piramidy,

na piach siadła, myśląc: „Gdybym

weszła jeszcze raz do środka,

to bym mogła dzidzię spotkać –

razem z dzidzią także dziadzia,

mamę, tatę, wujka Władzia,

ale boję się ciemności –

tych egipskich, w szczególności.

Mogą nawet wieki minąć

zanim spotkam się z rodziną”.

A rodzinka w jednej z komór

piramidy – mumii domu –

brakiem światła niewzruszona,

grała z mumią w faraona.

O GRUSZKACH W BLUZKACH

| SZY, SZY, SZY... - trzeba się SZybko wySZykować (...i mała ciekawostka - to kolejna rymowanka z "pluszem", trzecia z kolei)

Ubrały Gruszki,

w serduszka, bluzki

i kapelusze,

z pluszu, nieduże.

Wyszykowane

poszły niespiesznie

na koncert świerszczy.

Widziałam we śnie!

MISIE I WIOSNA (misiowanka_17)

| Ta misiowanka powinna być w marcu, ale przypałętała się dzisiaj w nocy. To niech już będzie, mamy jeszcze wiosnę :)

Na przebiśniegu, w śniegu za oknem,

ujrzały Misie zmarzniętą Wiosnę.

Wybiegły wszystkie z misiowej chatki,

wkładając, z pluszu, futra i czapki:

– Przemarzłaś mocno miła panienko?!

W domu jest ciepło, chodź do nas prędko!

Tu się ogrzejesz i sił nabierzesz,

bo W MISIOCHATCE – mówimy szczerze –

w spiżarni stoją zawekowane

promienie słońca z miodem i chrzanem,

rozgrzewający wiatr południowy,

w dużych butelkach deszczyk kwietniowy,

dżem z pąków liści w puszkach z piernika,
a w stu słoikach trele słowika.

Gdy Wiosna zjadła wszystkie specjały,

to chłody już jej nie dokuczały –

choć była jeszcze młoda i mała –

na Antarktydę Zimę przegnała.

CHMURA NAD MISIOWICAMI (misiowanka_16)

| Myślałam, że temat misiowanek się wyczerpał, ale wczoraj tak padało, że wypadało z szaroburej chmury nową :)

Wisi bura chmura

nad Misiowicami.

Gdy na nią spoglądam,

to mruczy czasami,

łapkami też macha,

albo gładzi brzuchy,

lub wyciera chustką

nos trzydziesty drugi.

Jest miękka, pluszowa,

jak beczka – pękata!

Zaraz chyba pęknie

i zaczną z niej spadać

Misie szarobure

w koszulkach żółciutkich.

Taki MISIOOPAD

zmyje wszystkie smutki.

I nieważne, w którą

obrócę się stronę,

wszystko w Misiowicach

będzie ZAMISIONE.

OGRODNA DZIELNICZKA (przekręcajka)

| Dzieci lubią bawić się w przekręcanie słów. Przekręcalski to język podpatrzony i zapisany w rymach przez jedną z moich ulubionych autorek wierszy dla dzieci – Joannę Papuzińską. Dzisiaj stał się inspiracją do takiej zabawy przy pracach ogródkowych :)

OGRODNA DZIELNICZKA (przekręcajka)

Grządkopałam przeki,
stosiałam wykrotki
oraz słodszek groki
do dokiej wielniczki.

Podbatki ralałam
i caśliwa szczęła
otrzydal memałam
ogrodnej dzielniczki!

| Dla dzieci to proste, dla dorosłych zapisałam tłumaczenie
w języku na wspak:

AKZCINDORGO ANLEIZD

,ikdązrg małapokezrP

iktorkots małaisyw

ikdołs kezsorg zaro

.ikzcinod jeikleiw od

małaldop iktabaR

ałac awilśęzczs i

małamyzrto ladem

!ikzcindorgo jenleizd




A pod wpływem Jabberwocky Lewisa Carolla (różne tłumaczenia można przeczytać tutaj: http://home.agh.edu.pl/~szymon/jabberwocky.shtml)
taka zabawa :)


DZIELKOTNA GARDNICZKA (jabberłajka) 

Przekopłam grządalki. 
Zakopsłam ziarkrodki 
zoraz groszziel miodki 
w wielbrzymie oldniczki. 

Brabatki wodlałam 
i uśmiwa czała 
ordal obralałam 
dzielkotnej gardniczki! 

O PUSZCZYKU, GŁUSZYCY I GŁUSZCU

| Fiku-miku na języku dzisiaj z wiosennej puszczy :)

Podpuścił w puszczy puszczyk głuszycę,

by wyczyściła w mig okolicę.

Głuszyca czyści puszczańskie drzewa.

A głuchy głuszec szlifując* śpiewa –

zagłusza szelest wyschniętych liści

i stroszy skrzydła. Głuszyca myśli:

„Szczwany ten puszczyk. Pomógł głuszcowi,

na samcze toki w puszczy, mnie złowić”.

szlifowanie głuszca* – nazwa części pieśni godowej głuszca (klapanie, trelowanie, korkowanie i szlifowanie). Podczas szlifowania, o dźwięku ostrzonej o kamień kosy, trwającego od 1 do 1,5 sekundy ptak przestaje reagować na bodźce zewnętrzne – głuchnie, stąd nazwa gatunku.

KSIĘŻYC JAK SREBRNY ROGAL

Księżyc, jak srebrny rogal,

zawisł nad moją głową

i dzisiaj mnie przemienił

w ćmę wielką, księżycową.

Usiadłam na poduszce

wpatrzona w jego rożek,

a on bez przerwy tkwi tu,

odpłynąć w noc nie może

(choć żwawo się krzątają

pomocne, nocne elfy) –

cichutko, smętnie wzdycha

i wierci się bez przerwy.

Zaczepił się o komin.

Pobrudził siwą brodę.

Wpatrzyłam się tak w niego,

że zasnąć już nie mogę.

Do nieba pragnę wzlecieć

w noc czarną, pomóc elfom,

uwolnić smutny księżyc.

Elfy pomocy nie chcą –

zbierają do koszyków

magiczny, srebrny pyłek.

Ulepią szybko z niego

sny kolorowe, miłe.

Ja też dostanę kilka,

ułożę pod poduszką,

a jeden, najpiękniejszy,

wyszepczę ci na uszko.

DUCH W BIBLIOTECE

Raz w bibliotece widziano ducha,

siedział w kąciku na audiobookach*,

za stertą książek. 
Czytał bez przerwy,

jak przybrać postać słonia lub zebry,

guźca, 
gazeli, 
małpy, 
żyrafy.

I był strapiony, że nie potrafi

zmienić się w zwierza rodem z Afryki:
– Ech! Być jak gepard, w cętki i dziki.

Wcielić się w małpę lub nosorożca…!

Zwierzęca forma była mu obca.

Jednak zadziwił bibliotekarkę,

gdy się przemienił w ciekawą bajkę

o lwie, 
żyrafie i nosorożcu,

małpie, 
gepardzie…

Ot tak po prostu!

Na koniec szepnę wam w tajemnicy:

każdy ją chętnie chciał wypożyczyć!




*[czytaj: ałdiobukach]
Audiobook - to nie jest auto,
ani sucha gałąź buka,
lecz nagrana dla Was książka,
której miło będzie słuchać.

RADOŚĆ NA ŁĄCE

| Jeszcze trochę z wiosennej łąki :)

Dziś radość na łące,

trzmiel psotnik wciąż bryka,

marcowy zajączek

tańcuje walczyka.

Na skrzypkach lipowych

przygrywa świerszcz mały

i tańczą biedronki

z żukami do pary.

Też cieszą się pszczoły

kwiatami i słońcem.

A nawet kret stary

świętuje w swej norce,

bo zima nareszcie

odeszła na dobre.

Jest ciepło, wspaniale

i mamy już wiosnę!

PODWÓRKO

| Hej, wczoraj było tak pięknie, że cały dzień chciało się spędzić na podwórkowych zabawach i właśnie stąd ten wierszyk :)

Za siódmym płotem, niewielką górką,

mieści się zwykłe, szare podwórko,

na którym rośnie wysoki klon,

a przed nim stoi ogromny dom.

Jest jak wieloryb na oceanie

i w jego wnętrzu mamy mieszkanie:

ja, mama, tata i nasz kot Klusek –

prawdziwy pirat. Każdy by uciekł

na widok jego ostrych pazurków.

A on uwielbia chodzić po murku

dokoła domu – dumny i ważny –

i mnie przenosi na ląd fantazji,

abym z piracką, prastarą mapą

odszukał skrzynię pod drzewem bago;

złowił świecące, złote letugi,

na ucztę z Bolo trzydziestym drugim;

wspiął się na wulkan ruchomych piasków.

Bym jajo, które spoczywa w gniazdku,

wykradł groźnemu ptakowi zzzodo.

Jajko to będzie wielką nagrodą

w wyścigu borszryb ponaddźwiękowych…

I tylko szkoda, że gdy gotowy

obiad już czeka i mama woła,

wszystko to nagle znika dokoła.

Znowu jest szare, zwykłe podwórko

za siódmym płotem, niewielką górką.