KAWKA KAWKOM…

| Dzisiaj kolejny ptasi portrecik do kolekcji. A czy wiecie, że odgłosy wydawane przez kawki to plegotanie. Wróbelki ćwierkają, a kawki plegoczą. |

Raz do kawki w gości przyszły

jej podniebne towarzyszki.

Dała kawka kumom kawkom

dzbanek kawki z czekoladką.

Ozorami kawki mielą –

że chcą tylko z mleczka bielą,

w czarnych kubkach gorzką kawę

i podaną im na ławę.

Kawka miała mleka kapkę.

Prosi wronę, swą sąsiadkę –

wrona na to, jak to wrona,

zanim coś da… najpierw skona.

Kawka przez to w wielkiej biedzie:

„Skąd wziąć mleko? Gdzie polecieć!”.

Siedzi sama smutna w trawce,

drapiąc się po siwej główce.

A kumoszki w gnieździe kawki

omówiły kawcze sprawki,

kawę czarną też wypiły,

czekoladą przekąsiły.

Gdy sparzyły dzioby gładkie

w wrzącej kawce, na dokładkę,

więcej już nie grymasiły

że brak mleka im niemiły.

1| KRA_KRUK    http://rymcym.blogspot.com/2013/06/krakruk.html
2| KAZDY DUDEK...    http://rymcym.blogspot.com/2013/04/dudek.html
3| SRO_K_K_I    http://rymcym.blogspot.com/2013/03/sroki.html
4| SŁOWIK(OWE)    http://rymcym.blogspot.com/2013/03/sowikowe.html
5| SKO_WRONEK   http://rymcym.blogspot.com/2013/03/skowronek.html
6| W(FRRR)ÓBLE  http://rymcym.blogspot.com/2013/09/wfrrroble.html

7| DO KOGUT(K)A!  http://rymcym.blogspot.com/2013/10/do-kokoguta.html

SZWY WSZY (gimnastyka dla jezyka)

| Rano dzień rozpoczynam gimnastyką. Dzisiaj ćwiczenia, na giętki język, razem z przedziwną krawcową. Zaleca się czytanie na głos, aż do rozplątania wszystkich "supełków". Miłej zabawy :) |

Krawcowa Wesz, przez sześćset dni

pruła w poszewkach wszystkie szwy,

bo zszyła krzywo poszwy z lnu,

w szarych poduszkach ponad stu.

Gdy już popruła szew po szwie,

mocno westchnęła, że już wie,

jak należycie wszystko zszyć,

aby w przyszłości nie pruć nic.

Przez sześć deszczowych, smutnych dni,

szczególnie mocną brała nić –

zeszyła w poszwach sprute szwy

ściegiem krawieckim szczwanej Wszy.




|  Zapraszam, można posłuchać idealnej recytacji Pana Bogdana Dmowskiego:
https://www.youtube.com/watch?v=vvHRYm7vLis  |

ALE PLAMA!

| Kilka dni temu robiłam pranie, za praniem. Oj, naprałam się i z namaczaniem i bez, i ręcznie i w pralce. Przyplątał się też ulubiony, ostatnio, bohater rymowanek. Przypinam więc klamerką na blogowy sznureczek to, co z tego spotkania zostało po nim. |

Do pralni „Rabsztyn”, pod Olkuszem,

przyszedł raz duszek wyprać brzuszek  

(to oczywiste –  jeśli duszki

mogą mieć głowy, ręce, brzuszki...).

Ten niewątpliwie miał mały brzuch,

choć cały biały z plamą znów.

A w sekrecie wam jeszcze zdradzę,

że oblepiony w czekoladzie.

– W jakim proszku pan się pierze,

panie duszku? Tylko szczerze!

Do białego prania proszek dać,

po raz pierwszy ducha będę prać?

Program wybrać ze wstępnym praniem,

aby mógł pan wymoczyć plamę?! – 

z drżeniem serca

praczka rzekła.

– Proszę wybielić brzuch wybielaczem,

byle dziś jeszcze. Ekstra zapłacę! –

powiedział duszek

patrząc na brzuszek.

I jak to duchy mają w zwyczaju

do pralki wniknął. Słowo wam daję!

Gdy się skończyło całe pranie,

płukanie oraz wirowanie,

a praczka pralkę otworzyła,

to zdarzyła się rzecz niemiła –

wewnątrz nie było wcale ducha.

Została tylko plama sucha,

w dodatku bardzo mocno zmięta.

O zapłacie duch nie pamiętał!

Dlatego dziś w pralni zaraz przy kasie,

jest napis. A tak go odczytać da się:

„Ducha, który z góry nie zapłaci wcale,

porządnie spiorę i... 
                                  wykrochmalę!”.

JAJKO, KURA, CZY… ?

Dziś w mojej głowie myśli wichura:

co było pierwsze – jajko czy kura?

Musiało jajo być na początku,

przecież bez niego, sami zgadniecie,

nie będzie żadnej kury na świecie.

Oj! Hola, zaraz! To nie w porządku.

Gdyby nie kury, to nici z jajek.

Jaj szukać przyjdzie w krainie bajek.

A w bajkach tylko – jajka magiczne,

albo różowe, czy też kosmiczne.

Z nich tylko zając wykluć się może

i to w buraczkach, i w złym humorze,

więc kury górą, bo znoszą jajka

które przyrządzić może kucharka.

A te zuchwałe tezy, głoszone

przy jajecznicy (z dań ulubionej),

to wprost niezręczność, bajdy i bzdury,

z których się śmieją jaja i kury.

Zgodnie już wiedzą wszyscy na grzędzie,

pierwszy był kogut! 
I zawsze będzie.

| To tak przekornie i ironicznie bardziej, i nie wiem czy dla dzieci też się nadaje... może starszych. |

KALOSZE... POPROSZĘ! +

Duch pewien spod Łodzi
w kaloszach nie chodził.
Podmokłe miał lochy,
a katar tak srogi,
że kichał jak salwy 
armatnie.

Turystów odstraszał,
co z Piły i Reszla
na zamek przybyli,
lecz w nim ani chwili
nie chcieli pozostać –
bo strasznie.

Dyrektor szczerbaty
kładł w uszy kłąb waty.
„Z tym Duchem co zrobić,
by wreszcie zarobić?!” 
– okrutnie się martwił
i głowił.

Aż pomysł gotowy
sam wpadł mu do głowy:
„Nie pachnę dziś groszem,
lecz kupię kalosze!” 
– i pognał do Łodzi
na „łowy”.

A odtąd kichaniem
nie straszy już zamek.
Turystów czterystu
zjawiło się w mig tu.
Dyrektor szczęśliwy
nareszcie!

Ten Duch, choć nie znosi,
kalosze wciąż nosi.
W opowieść tę chcecie 
– to wierzcie…

W ZDROWYM DUCHU

W plamach chory Duch (niewielki),
chociaż mama ostrzegała,
wpadł niechcący do butelki
mleka – co na półce stała.

Zmoczył nóżki, zmoczył brzuszek.
Cały pobladł (to ze strachu).
Chciał czym prędzej z butli uciec
i się znaleźć w ciemnym lochu.

Babcia przyszła, garnek wzięła,
miała mleko zagotować,
lecz krzyknęła: „Wielkie nieba!
Kto to taki tu się schował?”.

Wyłowiła nieszczęśnika
i szybciutko wysuszyła.
Patrzy, a już z Ducha znika
czarna plama. To jest siła!

Wreszcie czysty z każdej strony,
białą głowę ma i szyję,
i szczęśliwy, wyleczony
w kuchni mleko z miodem pije.

Nawet kożuch, ten na mleku,
teraz w jego menu gości.
A choć skończył Duch pięć wieków,
to ma mocne, zdrowe…       
                                  KOŚCI!

W SZCZEBRZESZYNIE | limerykando

Przemysław Chrabąszcz (ten w Szczebrzeszynie),

wciąż moczył odnóża w parafinie.

„Niedobre mam wieści,

za bardzo pan chrzęści”

– rzekł lekarz – „po kuracji to minie”.

ŚLIMACZE NOGI | limerykando

Do stonogi rzekł ślimak, na drodze:

„Moja droga, ja ciebie ozłocę,

tylko na barana

wieź mnie ukochana,

bo mieć chciałbym stunogą karocę”.

TO JA, PIES!

To ja – miły, grzeczny pies,

podam łapę, jeśli chcesz.

Szczeknę „hau!” – to znaczy „cześć!”.

I ogonkiem merdnę też.

Chcę: przy nodze, iść przez park;

aportować, gdy dasz znak;

mieć porządną, własną smycz;

w ciepłym kącie miło śnić.

Zawsze pełna miska – wiedz – 
to dla psa jest ważna rzecz.

A na deser kości dwie

chętnie zjadłbym. Czemu nie!

Lecz najbardziej (z marzeń psich)

chciałbym byś mnie zabrał dziś,

bo bez pana smutno, źle

i jest pieskie życie psie!

Hau!