O JEŻU JERZYM

| Rymowanka ortograficzna, sponsorami której są "Ż" i "RZ" oraz jeż Jerzy

Przez perz zżęty i jeżyny

szedł jeż Jerzy w odwiedziny

do żurawia na Żuławy.

Niósł rzodkiewkę i rzeżuchę,

żyto w wiadrze, trzewik prawy –

a w nim rzepę, brzydką muchę.

Brzytwą rzucał – tak dla wprawy.

Ciężko iść po zżętym perzu.

Raptem krzyknął jeż: „O jeżu!”

i się żachnął, grzbiet najeżył.

W perz wyrzucił żyto z wiadra.

Porżnął rzepę rzutki Jerzy,

gdy na niego brzytwa spadła

i zniszczyła część odzieży.

Zamiast dążyć na Żuławy

musiał Jerzy pójść do żaby –

zacerować odzież zręcznie,

w tym tużurek, szarawary.

Świeże żyto jeszcze zeżnie

i nie będzie już dla wprawy

brzytwą rzucać.

Niebezpiecznie!

O KREWETCE W OPERETCE

| Rymowanka logopedyczna sponsorowana przez literkę R i troszkę L

Raz krewetka w operetce,

wystrojona w garniturek,

razem z karpiem i homarem

utworzyła zgrabny chórek.

Pośród starych dekoracji,

wraz z orkiestrą, dyrygentem,

TRARA RARA, TRARA RARA…

terkotała bardzo pięknie.

TRARA RARA i raz jeszcze…

TRARA RARA… tak bez przerwy!

Grubym głosem i ochrypłym,

i z vibrato pełnym werwy.

Wtórowały jej w tym trąby

trąbiąc głośno już od rana.

Też z widowni TRARA RARA

wychrypiała stara ara.

Lecz wieczorem trzy karasie

równo, chociaż nikt nie prosił,

zaśpiewały LA LA, LA LA,

gdyż terkotu miały dosyć.

I zrobiła się afera,

pan dyrygent przerwał koncert.

Wyproszono trzy karasie

melodyjnie śpiewające.

A krewetka po tym zajściu,

odmieniła swoje życie,

zaśpiewała w telewizji,

LA LA solo, wyśmienicie.

Rozkoszują się krytycy

tembrem głosu LA KREWETKI.

Rozpisują się w recenzjach:

„Brawo, brawo! TALENT WIELKI!”.

Teraz, od gór aż po morze,

na przedszkolnych wielkich balach,

słychać przebój w karnawale,

słynne LA LA, LA LA, LA LA!

A GDYBY TAK W PARKU JESIENIĄ...

| Brr! Jesień deszczowa nie służy spacerom, ale gdyby...

Raz na spacerze w parku

spytał pluszowy zając:

„Dlaczego z drzew jesienią

cukierki nie spadają?”.

Zrobiłam smutną minę.
Zmartwiłam się też wielce,
gdyż czekolada mleczna
z drzew spadać także nie chce.

Byłoby najwspanialej,

gdyby tak, zamiast liści,

leciały na trawniki

pierniki z dżemem z wiśni.

Wtedy do parku każdy

przychodziłby już chętnie,

nawet w brzydką pogodę,

po kilka razy dziennie.

DUCH WYMAZANY

Pustym, ciemnym korytarzem

sunie duch, po ścianach maże.

Już namazał metrów osiem

i napisał: „Piotrek – prosię –

zakochany w grubej Ani!

Laba! Szkoła jest do bani!”.

Korytarzem pustym, ciemnym

duch się snuje, szlocha, jęczy –

a właściwie to cień ducha.

– Czemu płaczesz? Czego szukasz?

– Au! Straszliwie dziś się męczę!

Wymazałem się zupełnie.

Nie mam nóg i… nawet kości,

tylko cień mój jest w całości.

Został ze mnie (Patrz, nie kłamię!)

tylko bazgroł, tu – na ścianie,

i to mało estetyczny.

Chlip! A byłem taki śliczny…

– To jest kara za mazanie.

Na tej ścianie już zostaniesz,

chyba, że się tak wydarzy:

cień w mig zmyje bohomazy.

Z brudnej wody zbierze ładnie

całą twoją ektoplazmę*

i starannie ją wysuszy.

Znowu będziesz piękny, duży...

i obiecasz: ŻADNA ŚCIANA

JUŻ NIE BĘDZIE WYMAZANA!

*ektoplazma – 
to nie jest wata na poduchy,

właśnie z tego powstają duchy...

SŁONIE NA BALKONIE +

Na moim balkonie

wesołe trzy słonie

zjadają ziarenka z karmnika.

Największy z nich – Alek,

co rano wspaniale,

na trąbie wygrywa walczyka.

Refren:   Na moim balkonie

              jest dżungla, w niej słonie –

              mieszkają w trzech domkach na drzewie.

              A skąd się tam wzięły,

              czy z nieba sfrunęły?

              Ach! Tego doprawdy nikt nie wie!

Są bardzo pomocne.

Co roku na wiosnę

sprzątają i grabią, i sieją.

I razem z żukami

malują farbami

doniczki wiosenną zielenią.

/Refren/

Sąsiedzi się dziwią:

„Biedronki to chyba,

bo przecież są takie maleńkie?”.

I czemu każdemu

– grubemu, chudemu –

uszyłam czerwoną sukienkę...

/Refren/

Na moim balkonie

mieszkają trzy słonie

malutkie jak mrówki z mrowiska.

Jak chcesz to przyjdź do mnie

i usiądź wygodnie

i przypatrz się słonikom z bliska.

DUSZEK KSAWERY

| Do serii o duchach jeszcze jeden wierszyk :)

Pewien tłuściutki duszek, Ksawery,

lubił wyjadać z książek litery

i na śniadanie, tuż przed północą,

zjadał A słodkie z bułka razową,

agrestu pestką, skórką z arbuza…

lecz go kusiła z B beza duża.

Uwielbiał: w cukrze 
C (ale z chrzanem)

i w pestkach dyni

D zapiekane;

E, F, G z grilla;

H upieczone;

I, J z jabłkami

i cynamonem;

K w konfiturach,

L w lepkim lukrze;

M w marmoladzie,

z natką N w zupce;

z O cały omlet,

a P w plasterkach;

R z rodzynkami

z S zamiast serka;

T tymiankowe.

I też czasami

lubił zjeść uszka

z U i grzybami,

a w słonej wodzie

W gotowane,

Y – tego nie wiem,

może w śmietanie,

Z z zieleniną,

Ż z żurawiną

i źdźbła Ź w soli

wraz z pajęczyną,

więc sprawdźcie książki, strona po stronie!
Czy w nich literki są wyjedzone,
czy są w całości duże i małe?!

Duszki nie jedzą literek wcale
z takich książeczk (To zakazane!),
które, dzieciaki, czytacie same!!!

Z LIŚCIEM...

| Proszę, oto zapowiedziany następny wierszyk podróżniczo-uzupełniający. 

Nie myślałam, że tak szybko się skleci, ale duszona dynia z cynamonem była 

przyczynkiem inspiracji. Najczęściej rymowanki wpadają mi podczas gotowania,

albo w nocy :)

W listopadzie, pewien liść

był gotowy do podróży,

ale nie chciał pieszo iść,

bo chodzenie mu nie służy.

Zabrał go ze sobą wiatr

i dał miejsce W WIATROLOCIE.

Polecieli w siną dal.

Trzy tygodnie byli w drodze.

Nagle na nich skoczył smok

śnieżnogłowy, chmurołapy.

Ciemno się zrobiło w krąg.

Wiatr ze strachu głośno zawył:

– Uhu! Uhu! – tak jak duch,

który połknął przez przypadek

chór spod Chojnic, chmarę much,

czajnik z gwizdkiem, parostatek.

Smok się tego wycia zląkł

i odleciał, gdzie pieprz rośnie.

A wiatr zadął w tysiąc trąb.

– Ha! Zwycięstwo! – grzmiał donośnie.

Zaraz z liściem pognał gdzieś

nad ocean, by na żaglach

przysiąść cicho, ale w sieć

wpadł nieszczęśnik. Dola marna!

Liść piracką mowę znał,

bąknął groźnie: – Na sztokfisza…

Dziś nie będę w sieciach trwał

niczym jakaś śnięta ryba! –

Wyjął w mig z plecaka nóż.

Bardzo zręcznie przeciął sieci

i poleciał z wiatrem znów…

A zza chmury księżyc świecił.

Dolecieli wreszcie tam,

gdzie wśród piasków piramidy.

Liść powiedział: – Dosyć mam

tej podróży. Może gdybym

został miesiąc albo dwa,

tu przy Sfinksie, pod namiotem…

Kiedy minie zima zła

wrócę szybko – BOĆKOLOTEM!

LISTOPADOWY PODRÓŻNIK

Liść klonu, gdy tylko z pąka się wynurzył,

marzył, dniem i nocą, o wielkiej podróży.

Od marca do kwietnia patrzył na obłoki

jak płyną po niebie, hen, gdzieś w świat szeroki.

Postanowił w maju, że i on wyjedzie –

może po śniadaniu, albo po obiedzie.

Chciał wyruszyć w czerwcu, ale myślał sobie:

„Najpierw chlorofilu na zapas słój zrobię”.

I mocno zzieleniał mówiąc: „Nie ma szkody,

zaczekam do lipca, jeszcze jestem młody”.

Lecz w lipcu słoneczko świeciło wspaniale.

Liść krzyknął: „Nareszcie pięknie się opalę!”.

I słońce sierpniowe też jemu służyło.

„Wyjadę we wrześniu, teraz jest tak miło.”

– powiedział i pilnie przestudiował mapę. –

„Bez mapy, tam gdzie chcę, na pewno nie trafię!

A jeszcze spakować muszę to i owo –

wziąć kompas, latarkę, gałąź zapasową…”.

Pakował się długo, aż minął październik,

gdy nastał listopad klon zrobił się senny,

ziewając zagadał do liścia ospale:

„To ostatnia szansa… Teraz albo wcale…

Większość twoich braci wyjechała dawno.

Dziś słoneczko świeci, pogodę masz ładną,

wiatr dla ciebie miejsce zajął w wiatrolocie.

Liściu, rusz się wreszcie! Odleć… ja cię proszę”.

Wziął liść swój plecaczek i, choć bał się trochę,

w wielką podróż życia, z wiatrem, ruszył w drogę.

A gdzie zawędrował? Gdzie go poniósł wietrzyk?

O tym wam opowie wkrótce nowy wierszyk.

W tajemnicy szepnę o czym listek marzył:

chciał zimą się wygrzać w Egipcie na plaży!