KSIĘŻYC JAK SREBRNY ROGAL

Księżyc, jak srebrny rogal,

zawisł nad moją głową

i dzisiaj mnie przemienił

w ćmę wielką, księżycową.

Usiadłam na poduszce

wpatrzona w jego rożek,

a on bez przerwy tkwi tu,

odpłynąć w noc nie może

(choć żwawo się krzątają

pomocne, nocne elfy) –

cichutko, smętnie wzdycha

i wierci się bez przerwy.

Zaczepił się o komin.

Pobrudził siwą brodę.

Wpatrzyłam się tak w niego,

że zasnąć już nie mogę.

Do nieba pragnę wzlecieć

w noc czarną, pomóc elfom,

uwolnić smutny księżyc.

Elfy pomocy nie chcą –

zbierają do koszyków

magiczny, srebrny pyłek.

Ulepią szybko z niego

sny kolorowe, miłe.

Ja też dostanę kilka,

ułożę pod poduszką,

a jeden, najpiękniejszy,

wyszepczę ci na uszko.