DUCHPIŁKA I LILKA

| Tak na Dzień Dziecka z życzeniami i pozdrowieniami, bo najważniejsze to... 
(szukaj na końcu wierszyka)

W małym miasteczku na środku skwerku

straszył Duch złośnik w lila sweterku.

Zjawił się latem na placu zabaw

przegonił Julkę, Hanię, jej brata

i wszystkie dzieci małe i duże.

Rozkopał trawnik, podeptał róże.

Wszedł na zjeżdżalnię. Zjechał trzy razy.

„Czy bawić ze mną ktoś się odważy?!” –

zawołał głośno i na zachętę

zmienił się w piłkę. To niepojęte,

ile się zaraz osób zleciało

(gdy powiem – dwieście, to będzie mało).

Przybiegł kominiarz czarny od sadzy,

lecz złapać piłki się nie odważył.

Też nie dał rady strażak ochotnik –

ze skwerku uciekł szybko na chodnik.

Nawet policjant bał się okropnie,

że go ta piłka znienacka kopnie.

Burmistrz popatrzył tylko z daleka:

„Na ławce w cieniu jeszcze poczekam!” –

powiedział cicho. A piłka skacze,

psoci i niszczy… nie chce inaczej!

Doktor zawołał: „Może jest wściekła!” –

i wnet połowa ludzi uciekła.

Lecz przyszła Lilka, w spodenkach lila,

Ducha złośnika wnet zobaczyła:

„Cześć!” – powiedziała. Klasnęła w dłonie

i to był wreszcie straszenia koniec,

i odtąd zgodnie (w lila odzieży)

bawią się razem tak jak należy.

Na skwerek inne dzieci wróciły.

Duch jest wesoły, grzeczny i miły:

„Już zrozumiałem, straszyć nie muszę,

gdy dookoła są BRATNIE DUSZE!”.