BZDURKOWICE

| Tak na dobranoc warto czasami pobzdurzyć, 
 ale na dzień dobry też :)

Za białym węglem i czarnym śniegiem,

gdzieś pod podłogą (dokładnie nie wiem)

była kraina w skórce banana,

Bzdurkowicami czasami zwana –

gdzie okiem sięgnąć wklęsłe pagórki,

lasy bezdrzewne, trawy ze sznurka.

Pluszowe pola cukier porastał,

a plaże były z mąki i ciasta.

W miastach mieszkali mali olbrzymi,

tak jednakowi, że całkiem inni.

Spali czuwając, truchtali sprintem

(to banialuki były tu winne).

Jadali mleko maczane w occie,

a pili noże najbardziej ostre.
Wciąż zadzierali nogi do góry,
kopali słońce, deptali chmury.

W rzekach płynęła tam sucha woda,

a każdej kropli było im szkoda,

więc nad rzekami niewielkie tłumy

robiły wodę z przeżutej gumy

o smaku głosu pierzastej rybki.

Płytko pod ziemią fruwały szybkie

mątwy lądowe i lekkie słonie…

I to jest wreszcie bzdurzenia KONIEC.

***

Lecz jeśli chciałbyś, chociaż przez chwilkę,

pobzdurzyć sobie – dopisz linijkę…