CHRAPANIE NA SAWANNIE

W południe na sawannie –

chrrap… chrrap…! – ktoś nieustannie

w rytm walca chrapie głośno,

aż uszy wszystkim rosną.

Powiedział słoń żyrafie:

– Wiem, pani mocno chrapie!

– Ja, chyba pan żartuje,

liście akacji żuję.

Najpewniej nosorożec

donośnie chrapać może.

– To kłamstwo, pomówienia!

Znany jestem z milczenia. –

rzekł nosorożec srogo

i odszedł swoja drogą.

Dorzucił na odchodnym:

– Lwy chrapią! Wiem coś o tym. –

A lwy w zaroślach spały

i wcale nie chrapały.

Spytano krokodyle,

też sępa (on na chwilę

przysiadł na suchym drzewie):

– Nic o chrapaniu nie wiem.

Zapytajcie hieny.

– My nigdy nie chrapiemy! –

krzyknęły obrażone.

Pobiegły w swoją stronę.

Aż tu, termitów grupa

zdążyła obiad schrupać

i w wielkiej termitierze

poszła do łóżek leżeć.
A Bzyk – termit najstarszy,

miał ten największy zaszczyt,

w rytm walca (każdy zaśnie)

chrapał im pięknie... baśnie.