PACZKA NA KSIĘŻYC

Wyobraźcie to sobie

(sprawa dość tajemnicza),

że w noc parną i czarną

spadło pudło z księżyca.

Na chodniku leżało,

nikt się po nie nie schylił.

Z pudła wyskoczył ludek,

rower wyjął po chwili.

Wsiadł na niego i pomknął

gdzieś za miasto, w nieznane,

razem z pudłem z tektury

które oparł na ramie.

Teraz jeździ zawzięcie

w każdą noc po ulicach.

Najdokładniej z nich zbiera

srebrne smugi księżyca

(spadły prosto na Ziemię,

w noc bezchmurną przy pełni).

Szukać smug tych przestanie,

gdy już pudło napełni.

Wtedy pójdzie na pocztę,

ładnie w papier zawinie,

nada ważną przesyłkę

i – jak duch – się rozpłynie.

Paczka dotrze na księżyc

ekspresowo w rakiecie.

Tam ją szybko otworzą

(muszę wam to powiedzieć)

Pan Twardowski i kogut

ucieszeni szalenie.

Będą rzucać – jak śnieżki –

srebrne światło na Ziemię.